verdriet
eenzame tranen, vergaan in de wind.
een storm die woed , zoals al de
stemmen vol bloed.
mijn gevoelens slaan op bol
gelijk een dier die verdwijnt in een diep hol.
ik geraak er niet meer uit!
ook al roep ik heel luid
het gevecht
Het gevecht Het gevecht , is dit wel echt.Ik zit in een tunnel en hoor overal gelunnel. Het is alsof ik hier niet meer ben, en mezelf eigenlijk ook niet meer ken.Ik leef precies op en andere planeet en ben nooit meer gereed. gereed tegen het leven waar ik al jaren alles voor heb gegeven. Soms word het me even te veel en dan grijpt alles zicht bij mijn keel. Ik stop dit even in een gedicht misschien vind ik daardoor terug het mooie licht. ookal zie je soms geen
Reacties
Een reactie posten